“Momenteel is het zeventien graden in Tibet. “ spreekt de piloot vol enthousiasme uit.  Iedereen klapt opgelucht in zijn handen. "Wakker worden, rossekop.” Ik schrik wakker. “We zijn er” glimlacht Pamela. De vlucht was een hel en het leek alsof de klok maar bleef tikken op hetzelfde uur. Een hele dag zijn we onderweg geweest.  Nou ja 9 uur en 37 minuten om precies te zijn. Maar het voelde aan als een hele dag. We slenteren met zijn vieren door de aankomsthal. Benauwd van al het volk dat er rondzwerft. Allemaal op zoek naar hetzelfde, koffers. “Laten we zo snel mogelijk een informatiebord zoeken, ik wil hier weg.” Na lang trekken en duwen, hebben we ons tussen de menigte gewurmd, en onze volgepropte koffers van de bagageband gesjouwd.

Buiten aangekomen strelen de zonnestralen onze gezichten, maar tegelijkertijd kriebelt  een stil maar koel briesje over onze blote armen. "Brrrr", we hebben het weer verkeerd ingeschat. “Misschien moeten we op zoek gaan naar een slaapplaats” zegt Indira kordaat. “Als het van de rest afhangt staan we hier morgen nog”. Ze is de leider van de groep en neemt het voortouw. Ze weet namelijk als geen ander wat het is om voor zichzelf te zorgen. Ze is moeten vluchten voor de Indische oorlogen. Ik druk op de aan-knop van mijn smartphone. “Verdomme, plat, hoe kon ik zo dom zijn”, spreek ik zacht tegen mezelf.

“We zijn hier nog maar net en je smartphone is al plat,” zucht Indira. Ik voel blikken in mijn richting. Pamela rolt zo onopvallend mogelijk haar ogen, Indira ijsbeert  gespannen, en werpt af en toe een beangstigende blik naar me. Ik voel me bekeken, dus staar ik maar wat in het rond. Sophie doorbreekt de gênante stilte.  “Het Holiday Inn hotel is vlakbij, goedkoop en is vrij. Laten we daarheen gaan. Het is zo’n twintig minuten stappen. “ We knikken tevreden met ons hoofd. Het lijkt alsof het gênante moment verdwenen is.

Met onze volgeladen koffers in de hand vertrekken we. “Waar ben ik aan begonnen, maar vooral hoe lang nog voor we in het hotel zijn. “ Bij Pamela druipt het zweet van haar voorhoofd, terwijl Indira vol moedig koers maakt, alsof het niets is. Ik en Sophie zijn dan weer de langzame van de groep. De afstand tussen de rest wordt groter. “Opschieten, we hebben niet de hele dag de tijd”, hoor ik Indira in de verte roepen. Pamela maakt een handgebaar dat we ons niet hoeven te haasten. “We zijn op vakantie hé jongens, relax.” Het bordje met Holiday Inn komt steeds dichterbij. De laatste vijf minuten waren verschrikkelijk, en de overvolle koffers hielpen daar niet echt bij. “We zijn er hijg ik buiten adem.”

Als vier enthousiaste kleine kinderen stormen we het Hotel binnen. “Is er nog een kamer vrij?” vraag ik verlegen. De man achter de receptiebalie checkt zijn computer. “Wat duurt het lang” fluistert Sophie. Hij piept achter zijn computerscherm vandaan en kijkt ons onvriendelijk aan. “Ik heb nog een kamer vrij van drie personen.” We bespreken het grondig. Na lang nadenken zijn we het eens. “We nemen hem”.

Enthousiast gaan we naar de kamer. Ik offer me op om op een matras op de grond te slapen. Iedereen inspecteert de kamer. Ik neem een kijkje in de badkamer, en hoor iemand op bed ploffen. Pamela en Sophie liggen te relaxen op bed. “Laat het avontuur beginnen. “ zegt Indira vol spanning.

Ik zet me neer op bed. Sophie kijkt naar een folder op het nachtkastje. Aarzelend begint ze erdoor te bladeren. Op de voorkant van de folder staat “Retraite met spirituele leraar Mooji”. Enthousiast begint ze verder te lezen. “Wat is dat?” Pamela trekt de folder uit haar handen. Pamela’s ogen glinsteren, en ze staat met haar mond vol tanden. “Hier moeten we naar toe”, mompelt ze. We kijken raar naar Pamela. “Wat heeft zij nou?” stoot Indira met haar elleboog tegen me aan. Pamela schiet recht uit bed, en toont ons de folder. “Hier moeten we naar toe. Dit wordt ons avontuur. “

We staren elkaar aan en beginnen te giechelen. Pamela wordt boos. “ Ik ben serieus, dit kan ons leven op een positieve manier veranderden.” Indira en Sophie aarzelen maar stemmen toch in. Ik haal mijn schouders op. “Ik weet het toch niet hoor.” Ze proberen me te overtuigen, en na lang twijfelen stem ik in. “Vooruit dan maar. Wat kan er misgaan”. Ondanks dat ik nog steeds sceptisch ben over het hele gebeuren, besluiten we er naar toe te gaan. Pamela heeft de hele folder al bestudeert, en weet wanneer Mooji naar Tibet komt. Hij blijft hier  vier dagen. “Laten we zo snel mogelijk vertrekken, dit wil ik niet missen.” springt Pamela gelukkig.

We zijn nog maar net aangekomen in het hotel en we moeten alweer vertrekken. Onderweg naar iemand die ons leven op een spirituele en positieve manier kan veranderen. Mooji’s retraite vindt plaats in het Potala Paleis in de prachtige stad Lhasa. “Hoe cool het Potala paleis, dat was het winterpaleis van de dalai lama’s. “ Pamela duwt haar smartphone opgewonden in onze gezichten. Ik zeg haar dat ze niet alles moet geloven wat Wikipedia schrijft. “Eerst zien dan geloven” denk ik altijd.

We bevinden ons op dit moment in een klein dorpje dicht bij de stad Shigatse. Te voet is het 63 uur wandelen, op ons tempo zal dat wel drie dagen duren. “We geraken er nooit op tijd wat doen we nu?” Sophie schiet in paniek. “We zijn nu al drie uur onderweg, opgeven kunnen we absoluut niet maken. “ “jammert Pamela.

Ik kom tot de conclusie dat er een veel gemakkelijkere manier is om in Lhasa te geraken. “Wat nu als we het dichtstbijzijnde station zoeken, en van daaruit de trein nemen?” Indira kijkt me aan alsof ik iets vreemds heb gezegd. “We zitten letterlijk in de middle of nowhere. Ik denk niet dat er hier zelfs treinen rijden. “ Sophie en Pamela vinden het een goed idee en kijken op hun smartphone. Pamela knikt enthousiast en glimlacht naar me. “We nemen de trein. Het dichtstbijzijnde station is vijftien minuten wandelen. “ Indira lacht naar me. “Goed gedaan rossekop.”

Na iets langer dan vijftien minuten wandelen komen we aan in het station. We gaan op zoek naar een ticketautomaat. Dezelfde folders van in onze hotelkamer hangen er in het groot op. “Zie je wel we zijn op de juiste weg.” zegt Pamela zelfverzekerd. We lopen naar het loket en kopen een ticket naar Lhasa. In Tibet rijden de treinen niet om het half uur. Deze trein komt pas om de twee uur. “Jullie hebben pech, de trein is juist vertrokken” zegt de conducteur.

We installeren ons op de grond. Ik wil wat meer over Mooji te weten komen, dus ik neem mijn smartphone uit mijn broekzak en begin te zoeken. In mijn ooghoek voel ik iemand mee gluren. Ik kijk om.

Een oude Aziatische man wijst al lachend naar mijn smartphone. “Mooji! Hij is een goed man, en zal je leven veranderen.” Aan onze blikken kon je zien dat het een ongemakkelijke situatie was. We lachen en knikken naar hem. Uiteindelijk vertrekt de man, knikt terug en zwaait ons gedag. We begrepen nog steeds niet wat ons juist was overkomen. “Ik geloof dat die man niet voor niets hier was. Het is een signaal dat toont dat we op de juiste weg zitten.” beseft Indira. “Zie je wel we moesten hier zijn voor een reden” voegt Pamela er aan toe. 

De conducteur kondigt aan dat er een trein aankomt. We verstaan hem niet want hij spreekt geen Engels. “Ik denk dat dit de juiste trein is, ik hoorde hem Lhasa zeggen.” twijfelt Pamela. In de verte zien we dat het de juiste trein is. We krabbelen paniekerig overeind, en staan met ons ticket in de hand klaar om op de trein te stappen. De deuren gaan al krakend open als een piepende oude deur. Door het raampje merken we op dat de trein overvol zit. We stappen op. Slenterend doorheen de wagonnen gaan we op zoek naar een rustig plekje om te zitten. De vijfde wagon die we binnenstappen ziet er rustiger uit. Een moeder met zes kinderen zit op een plek van vier. En een jong koppel zit er tegenover.

We besluiten om in deze wagon te gaan zitten. “Achteraan is er nog een plaatsje vrij, laten we daar zitten”, zeg ik. Ik leun achterover, tier uit het raam, en kijk naar het prachtige landschap. “Wat is het hier prachtig”, verwonder ik me. In stilte genieten we met zijn alle van de rust en het prachtige uitzicht. Ik schuif het raam voorzichtig open, en zet het op een kiertje. Het geluid van de razende wind doorbreekt de stilte, maar zorgt ervoor dat we het minder benauwd hebben. Want in zo’n overbevolkte trein stijgt de temperatuur snel.

Ik sluit mijn ogen en tjilpende vogels doen de rust weer wederkeren. Opeens sijpelt Mooji doorheen mijn gedachten. “Olivia ontspan je, en probeer binnenkomende gedachten opzij te schuiven”. Het lijkt me te lukken en ik voel me meer ontspannen. “Wakker worden Olivia. We zijn er.” Ik krijg een flashback naar onze landing in Tibet. Pamela geeft me een duwtje. “Ik ben al wakker”, mompel ik geïrriteerd. We stappen van de trein af. Het is er een pak drukker dan in het kleine dorpje. Mensen racen als gekken door elkaar. Hier en daar zie ik iemand met een folder van Mooji in de hand. We weten niet waar we naartoe moeten. “Als we iemand met een Mooji folder zien, volgen we. Die weet vast wel waar het is. “ zegt Sophie bedachtzaam.

We hoeven niet lang te wachten of er komt iemand met een foldertje voorbij gewandeld. Geniepig en zo onopvallend mogelijk volgen we hem. Zo’n honderd meter verder zien we een grote poster met “Retraite spirituele leraar Mooji” op geschreven, daarboven staat zijn hoofd in het groot afgebeeld. “Het is ons gelukt, we zijn op tijd”, dat lucht Pamela op. We stappen stil de zaal binnen. Het contrast met de drukte buiten is immens. Iedereen zit stokstijf op een kussentje op de grond. Mooji zit vooraan op een soort podium. Het lijkt of ze aan het mediteren zijn, maar ze zijn zo onder de indruk van hem. We vertoeven ons tussen de menigte op een kussen.

Mooji spreekt ons aan, en je voelt de vibratie in de ruimte stijgen. “Welkom, ik ben blij dat jullie hier vandaag zijn. Jullie zijn een stap in de juiste richting. “ Ik kijk rond. Pamela heeft haar ogen dicht, Sophie pinkt een traan weg en zelfs de stoere Indira is ervan aangedaan. Ik voel niet meteen iets. Mensen komen van over de hele wereld om Mooji een simpele vraag te stellen. Pamela duwt mijn arm de lucht in. Ik stribbel tegen, want ik wil helemaal niets zeggen. “Pamela, wat doe je nu?” mompel ik gespannen. “Wil je iets vragen?” zegt Mooji. Hij voelde aan dat ik niet wist wat ik moest vragen, en dus stelde hij mij een vraag. “Waarom ben je naar hier gekomen?” “Iiik euh, ik en mijn vriendinnen zijn hier op spirituele reis, en zagen dat u hier was, dus hebben we besloten om hierheen te komen. “ Dat was een last die van me afviel. “Na de sessie kom ik nog even bij je terug,” zegt Mooji. “Hier heb ik wat meer tijd voor nodig” zegt hij lachend tegen het publiek. 

Na twee uur is de sessie  afgelopen. Mooji leidt me met een handgebaar tot bij hem. Ik wandel verlegen naar hem toe. Hij zegt me dat ik spirituele gaven heb, en er iets mee moet gaan doen. “Met jouw gaven kan je mensen helpen, daarom ben je hier. “ Ik ben verwonderd en sta met mijn mond vol tanden. Ik? Spirituele gaven? “Maar wat is mijn gave dan?”, pols ik. “Je moet zelf uitzoeken wat je gave is. Ik weet alleen dat je er een hebt”, maar wat precies weet ik niet” zegt hij.” Mijn hoofd loopt vol gedachten. Positieve als negatieve. “Wat doe ik hier, en waarom heb ik mijn tijd verspilt, ik ben hier helemaal niet slimmer van geworden.” Na het lange gesprek besluit ik terug naar mijn vriendinnen te gaan. Ik leg hen gedetailleerd uit wat er is gebeurd. Ze zijn in shock. “Wow, wat een prachtige boodschap” zegt Pamela dolenthousiast. “Zie je wel het was dus toch de moeite om naar hier te komen” Voegt Indira eraan toe.

Ik snap het niet. Ik voel het helemaal niet zo. Voor mij voelt het als een last. Ik weet helemaal niet wat de gave is, laat staan hoe ik ze moet gebruiken. “Laten we naar terug de hotelkamer gaan.” Dan kan je dit even laten bezinken”, suggereert Sophie. We stemmen allemaal in en wandelen rustig terug naar het station. Dank je wel Mooji typ ik enthousiast.  Ik ben nu ondertussen twee weken thuis van de spirituele reis met mijn vriendinnen. Dat heeft mijn ogen geopend. Ik mediteer dagelijks en zie de dingen anders. Het voelt heerlijk om terug te blikken naar deze reis. Ik sluit de uitgebreide mail af met vriendelijke groeten en stuur hem op.