Intercultural Readiness Check
AP Hogeschool stimuleert de interculturele reflex van studenten met de Intercultural Readiness Check. Doorheen mijn drie jaar opleiding heb ik een enquête afgelegd om te testen hoe ik evolueerde in deze reflex. Dankzij die test probeerde ik mijn interviewees zo divers mogelijk uit te kiezen. Zo koos ik niet altijd voor een witte man of vrouw, maar koos ik ook voor mensen met een andere achtergrond. Dat zorgt voor een diverser stuk en geeft meer diepgang. Er zijn heel wat projecten die ervoor zorgde dat mijn IRC score verbeterde.
In het tweede jaar werkte ik samen met een redactie voor een semester aan de PAARS-krant. Ik leerde meer over het LGBTQ+-thema en schreef ook een aantal artikels voor de PAARS-krant als ook voor de website.
Invisible cities: Thessaloniki
In het laatste jaar kreeg ik de kans om voor zes dagen naar Thessaloniki in Griekenland te gaan voor het project 'Invisible Cities'. Dit project focust op mensen die 'onzichtbaar' zijn in de samenleving. Mijn groepje en ik maakte twee video's: een over een kankerpatiënte en de andere over een werkloze vrouw. Beide verhalen waren intens, maar ondanks wat ze meemaakte staan ze sterk in het leven en dat is net wat we willen aantonen met 'Invisible Cities'.
Video kankerpatiënte
Volgens de laatste WHO-gegevens die in 2018 zijn gepubliceerd, bedroeg het aantal sterfgevallen door borstkanker in Griekenland 2.466 of 2,47% van het totale aantal sterfgevallen. Toch hebben we V., een sterke vrouw die met de hulp van KMOP-vrijwilligers borstkanker bestrijdt. Ze is niet onzichtbaar. Niet meer. Laat haar stem horen, laat mensen weten dat mensen met verschillende vormen van kanker nog steeds deel uitmaken van de samenleving. Ook al zijn we te bang om erover na te denken, alsof het een besmettelijke ziekte zou zijn. Het is eng, maar het is enger voor hen. Haar ontroerende verhaal is niets anders dan een krachtige stem van de kwetsbare mensen die aan kanker lijden.
Video werkloze vrouw
Griekenland is een land met een economie met een hoog inkomen, waarvan de primaire industrie draait om toerisme en scheepvaart. Landbouw speelt ook een belangrijke rol voor de economie van het land, meer bepaald voor de EU. Toch was Griekenland het land met de hoogste werkloosheid in 2020. Maar zien we, horen we de werklozen? Luisteren we echt naar hun problemen? Helpen we ze? Maak kennis met E. (59 jaar), de stem van de werklozen van Griekenland. Net als zij zijn er duizenden, en helaas is haar verhaal niet uniek. Ze verloor haar baan en heeft sindsdien veel problemen gehad. Ze is echter sterk en heeft haar hoop op een betere toekomst niet verloren.
'Geheugen van Stuivenberg'
Tijdens het laatste semester van mijn laatste jaar kregen we de opdracht 'Geheugen van Stuivenberg'. In samenwerking met Saamo en ErfgoedLab mocht ik met mijn redactie de Stuivenbergwijk in Antwerpen Noord verkennen. Een diverse en multiculturele buurt. Ik sprak onder andere met Cemal over zijn drie favoriete plekken in de buurt.
“In de zomer zie je de kinderen spelen in het water en dat vrolijkt het park echt op"
Op het Stuivenbergplein kom ik de gastvrije Cemal (57) tegen. Met een stevige handdruk en “alles goed?” verwelkomt hij me eerst bij hem thuis. Wanneer we onze schoenen uittrekken en een kopje koffie drinken, vertelt hij honderduit over de buurt.
Cemal woont niet graag in de buurt en heeft daar een heel duidelijke reden voor. “We zouden graag verhuizen, omdat de buurt veel te druk is voor onze dochter met een mentale beperking. Zij heeft echt rust nodig. Veel plaatsen zijn voor haar te druk en ze kan niet goed tegen lawaai, maar verhuizen zit er voorlopig niet in. We hebben nog geen geschikte woonst gevonden en financieel is het ook niet haalbaar. Bijna al onze vrienden zijn vertrokken uit de buurt en dat maakt ons soms wat verdrietig.”
Cemal heeft sociaal contact nodig en dat vindt hij terug in zijn favoriete plekken. We trekken onze schoenen aan, Cemal zet zijn pet op en we vertrekken richting het Oude Badhuis, de ideale plek om even te schuilen voor het onweer dat de buurt teistert. Hij leidt me kort rond in het gebouw. Terwijl hij even binnenkijkt in de zaal, vertelt hij me over het theatercomplex waar hij soms naar toe ging. “Soms kwam ik hier naar theater kijken met vrienden, dat was een leuke manier om te ontspannen.” In het cafeetje drinken we nog iets. “Ik ben hier wel al een hele tijd niet meer geweest door corona. Vroeger kwam ik hier vaak wat rondwandelen, dingen bezoeken en daarna iets drinken.” Hij neemt de laatste slok van zijn ice tea en we vertrekken richting het buurthuis.
Op hun slippers en met natte haren sprinten een aantal vrouwen uit het zwembad door de regen naar huis. “Dit is een leuk zwembad. Hier kunnen zowel mannen als vrouwen ter ontspanning komen zwemmen.”
Het Buurthuis is een plek die hem enorm heeft geholpen om nieuwe mensen te leren kennen. “Met mijn vrienden kwam ik hier vaak naartoe. We deden mee met de activiteiten en speelden wat spelletjes op de computer. Maar soms kom ik hier ook alleen. Het is hier heel rustgevend en dat heb ik soms ook wel nodig, in deze drukke buurt. Vroeger kwam ik hier vaak. Er werkte een vriend van mij hier in het buurthuis, maar ik leerde ook nieuwe mensen kennen. Je praat met elkaar en dat vind ik hier net zo leuk.” Na onze tweede tussenstop dwingt het stormweer ons om afscheid te nemen. Kletsnat zeggen we elkaar gedag en spreken af om een week later Park Spoor Noord te bezoeken.
Het weer ziet er al wat beter uit, al zien we hier en daar een serieuze onweerswolk zich verstoppen achter het zonnetje. Deze keer hebben we gelukkig een paraplu bij. Dus besluiten we een wandeling te maken door Park Spoor Noord. Dit is de plek waar Cemal veel herinneringen heeft verzameld. “Vroeger kwam ik hier samen met mijn vrienden gezellig een potje kaarten. En ik speelde hier vaak voetbal met mijn vrienden, maar kreeg een probleem met mijn knie en nu kan ik helaas niet meer spelen. Dat is jammer, want dat waren fijne momenten. Daarom kom ik soms hier in het park kijken naar de voetballers, dat brengt herinneringen naar boven.” We wandelen iets verder en zien een sporthal. Samen nemen we kijkje. “Hier bieden ze verschillende activiteiten aan zoals voetbal of basket. Als er hier iets buiten is te doen, kom ik meteen kijken.”
Het park is een belangrijke ontmoetingsplek volgens Cemal, dat vertelt hij mij terwijl hij even stopt en gedag zegt tegen een kennis. “Dit is een fijn park om nieuwe mensen te leren kennen. Als het winter is, zie je hier niemand, maar eens de zon schijnt, stroomt het park over van het volk. Ze komen hier picknicken en gezellig iets drinken. Als er livemuziek wordt gespeeld, kom ik speciaal daarvoor naar hier.”
We lopen richting het cafeetje, maar eerst steken we het water over. “In de zomer zie je de kinderen spelen in het water en dat vrolijkt het park echt op, dan stroomt het hier vol van de jongeren.” Dit park bezocht hij soms met zijn vrouw en dochter, maar nu komt hij vooral alleen.
Aan de overkant van het ondiepe water is er een gezellige bar. We stoppen even voor een drankje. Cemal komt met een ice tea en plat water in de hand aan de natte tafel zitten. We praten even wat na en het begint langzaamaan te regenen. Hij vertelt me waarom hij deze plaatsen niet meer zo vaak bezoekt. “Mijn gezin en ik wonen zo’n 22 jaar in deze buurt. Vroeger woonden veel vrienden en familie hier, maar ze zijn allemaal verhuisd. Ik heb hier wel een aantal kennissen, maar geen vrienden meer en dat vind ik jammer. Daarom dat ik deze plekken vaak alleen bezoek, maar het is altijd fijner als je met een vriend of kennis ergens naartoe kan.” Na onze laatste slok trekt hij zijn paraplu open, schuilen we eronder en nemen we afscheid van elkaar. “Misschien tot de volgende keer”, zwaait Cemal en onze wegen scheiden.
